Μεταφερόμαστε στο ένδοξο 2016.
Τότε που ήμουν ένας άπειρος ενήλικος και δεν είχα ιδέα για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Τότε που η Ελλάδα αποκλειόταν για πρώτη φορά από τον τελικό της Eurovision, καθώς το Utopian Land δεν έπεισε τους Ευρωπαίους.
Τότε που η καλή μου φίλη, η Δωροθέα απογοητευόταν για χιλιοστή φορά, καθώς το Optimism Bias επιδρούσε μόνο πάνω της, αλλά όχι στον τότε καλό της.
Όπα, όπα…
Ίσως μαζεύτηκαν πολλές άγνωστες λέξεις.
Το παίρνω από την αρχή.
Η Δωροθέα είχε ερωτευτεί έναν συνάδελφό της.
Ας τον πούμε Χρήστο.
Και ο Χρήστος για αρχή φαινόταν πως ψήθηκε να προχωρήσει σε μια όμορφη και ενδιαφέρουσα σχέση με αυτήν.
Κάπως έτσι δεν ξεκινάνε άλλωστε όλες οι σχέσεις;
Με ψήσιμο μιας εκ των δύο πλευρών, καθώς η άλλη πλευρά είναι προ…ψημένη.
Πάλεψε η γλυκούλα και αφού ήταν και όμορφη και έξυπνη και καπάτσα, τον κατάφερε.
Τα προβλήματα, όμως, δεν άργησαν να εμφανιστούν.
Θυμάμαι τη Δωροθέα με ένα σακίδιο στους ώμους.
Να τελειώνει από τη δουλειά, να τρέχει στην προπόνηση και έπειτα να φτάνει πτώμα στο σπίτι του Χρήστου.
Ο Χρήστος από την άλλη, από όσο αυτή μου έλεγε, δεν έκανε κάτι για να την διευκολύνει.
Είχε μόνο την πρωινή του δουλειά, τους φίλους του που τον περίμεναν για απογευματινό καφέ και το κορίτσι του, το οποίο αυτός περίμενε έπειτα το βράδυ.
«Θα φτιάξουν τα πράγματα» θυμάμαι να μου λέει εκείνη.
«Θα πάρω ένα αμάξι οσονούπω και θα μου είναι πιο εύκολο να πηγαίνω από τον Χρήστο».
Δεν ήξερα.
Και ούτε εκείνη ήξερε, αλλά ούτε και ρώταγε.
Αλλά… αν ρώταγε, σαν τι θα έπρεπε να ρωτήσει;
Εγώ θα σου πω…
Θα έπρεπε να ρωτήσει τον εαυτό της τι σκατά της συνέβαινε.
Θα έπρεπε να διερωτήθει μέχρι πότε θα ήταν ικανή να ελπίζει.
Θα έπρεπε να ψάξει μέσα της και να δει τον λόγο που συνέχιζε να επενδύει σε μια σχέση που μόνο ενεργειακό και συναισθηματικό κόστος της προκαλούσε.
Μέχρι πότε θα συνέχιζε –όπως η ίδια μου είχε πει μέσα σε μια φάση έκλαμψης– να ποτίζει μαραμένα λουλούδια.
Προσφάτως έμαθα πως μια γλάστρα με κυκλάμινα μπορεί να ανθίσει και πάλι, παρότι κάποτε μαράθηκε.
Συνεπώς, ναι, μερικές φορές αξίζει να ποτίσεις τα λουλούδια που μαράθηκαν.
Θέλει, βέβαια, συνέπεια και προσήλωση.
Δεν είναι εύκολο.
Θέλει, επίσης, να μην το ξεφτιλίσεις με το πότισμα, γιατί πολλές φορές τα κυκλάμινα –και γενικότερα τα άνθη– καταλήγουν να πνιγούν.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους.
Αναρωτιόμουν μέχρι σήμερα τι ώθησε τη Δωροθέα να συνεχίσει να προσπαθεί να κάνει τη σχέση της με τον Χρήστο να ανθίσει.
Τι την κινητοποιούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι της, να πάρει ένα ποτιστήρι και να το γεμίσει με συναισθήματα, ενέργεια και αγάπη, για να ποτίσει τη σχέση τους.
Κάπως αργά, την βρήκα την απάντηση.
Ήταν η μεροληψία της αισιοδοξίας –που νωρίτερα στην ανέφερα ως optimism bias.
Ήταν αυτή η κλασική ανθρώπινη τάση, που μας κάνει να μην βλέπουμε τα αρνητικά μιας ιστορίας στην οποία πρωταγωνιστούμε, καθώς υπερεκτιμούμε την πιθανότητα έλευσης θετικών συμβάντων και υποτιμούμε εκείνη του να πάνε όλα στραβά.
Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι όλα είναι υπό έλεγχο.
Συνεχίζουμε να νομίζουμε πως θα τα καταφέρουμε.
Συνεχίζουμε να ελπίζουμε πως τα λουλούδια μας θα ανθίσουν και πάλι και πως το άρωμά τους θα μας γεμίσει χαρά.
Κάπου εδώ έρχεται και η περηφάνια.
Γιατί θέλουμε να τα καταφέρουμε και να αποδείξουμε στους γύρω μας πως είχε νόημα το να συνεχίζουμε να κάνουμε όλα τα παραπάνω.
Μέχρι που…
Κάποιο πρωί σηκώνεσαι και νιώθεις πως το ποτιστήρι δεν μπορεί να γεμίσει, γιατί τα αποθέματα τελειώσαν.
Βλέπεις τα λουλούδια σου είτε ξερά είτε σάπια και λες πως αυτό ήταν.
Υπόσχεσαι στον εαυτό σου να σηκωθείς και να πας να βρεις μια νέα γλάστρα –γνωστή και ως σχέση.
Και μερικές φορές έρχεται γρήγορα, αλλά, όπως ίσως ξέρεις, συνήθως αργεί.
Και αργεί, γιατί θέλει χρόνο το μέσα σου, για να ξαναγεμίσει και αποκατασταθεί και να βρεθείς σε θέση να έχεις, για να δώσεις σε έναν άλλον άνθρωπο.
Μπορείς να προφυλαχθείς, πριν να είναι αργά;
Μπορείς!
Γιατί, ευτυχώς να λες, υπάρχει πλέον άπειρη γνώση, αλλά πρέπει να υπάρξει και θέληση.
Θέλεις να μην την ξαναπατήσεις;
Πάτα εδώ και σου υπόσχομαι πως αυτό θα είναι το τελευταίο σου πάτημα.
Μετά θα ξέρεις.
Σε περιμένω την επόμενη εβδομάδα για περισσότερα.
Μέχρι τότε άφησε μου ένα μήνυμα και πες μου τη γνώμη σου για αυτήν την ιστορία.
Εγώ, κλασικά, θα σου αφήσω πολλά φιλιά.
Ο Αχιλλέας από την ομάδα του LadiesOnly