Μπήκε αισίως ο Δεκέμβρης. Ο πιο εορταστικός μήνας. Για μία ακόμη φορά η συνονόματη τραγουδά με κέφι, μπρίο και μια μικρή μελαγχολία τόσο τον ερχομό των Χριστουγέννων, όσο και την επανειλημμένη απουσία του αχαΐρευτου:
«Χριστούγεννα ήρθαν πάλι, μα είσαι πάλι μακριά μου»
Η αρχισυντάκτρια παίζει να μου βάλει πάλι χέρι που χρησιμοποιώ τραγούδια, φοβούμενη τα copyrights, αλλά πραγματικά, μπορώ να γράψω για τα Χριστούγεννα χωρίς να αναφέρω τη Βανδή;
Ιεροσυλία ρε boss.
Πάλι, λοιπόν, ήρθαν τα Χριστούγεννα, πάλι «το αίσθημα» την έκανε με ελαφρά, γιατί φοβάται τα τραπέζια με τα πεθερικά και τα αποφεύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι. Και αναρωτιέμαι εγώ…
«Πότε πρόλαβαν και ήρθαν πάλι τα Χριστούγεννα»;
Πραγματικά, νιώθω ότι το διάστημα μεταξύ των θερινών μηνών κατά τους οποίους έλιαζα το κορμάκι μου με τόνους λάδι καρύδας και το πότιζα pornstar στη μαγευτική Κουρούτα και αυτό της επιστροφής μου στον εργασιακό χώρο, στον οποίο το κορμάκι μου το γεμίζω πλέον με άγχη, fast food και τόνους καφεΐνης, περνά πιο γρήγορα και από κάγκουρα ξημερώματα στον Υμμητό.
Ή μήπως είναι όλα ιδέα μου και θα πρέπει να ενστερνιστώ αυτό που έλεγε ο Einstein:
« Ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες.»
Kαλά. Μόνο στο LadiesOnly η Βανδή μπορεί απέχει μόνο λίγες γραμμές από τον Einstein.
Ας αφήσουμε όμως το πολύ μπλα-μπλα κι ας πάμε στο προκείμενο. Διότι η επιστήμη λέει ότι έχω δίκιο. Τα Χριστούγεννα μου ως ενήλικη γυναίκα έρχονται πιο γρήγορα, από ότι όταν ήμουν παιδί.
1. Ο «παιδικός» χρόνος έχει άλλες διαστάσεις
Σαν ήμασταν μικρές και άμαθες παιδίσκες ο χρόνος μας φαινόταν βουνό. Είχαμε τόσα βασικά να μάθουμε για τη ζωή, συνεπώς ο ερχομός των Χριστουγέννων μας έδινε την αίσθηση ότι έκανε αι-ώ-νες.
Ως μεγάλα πια κορίτσια, καριέρας, οικογένειας, νοικοκυριού, ο χρόνος κυλά σαν νερό. Πότε ήταν Σεπτέμβρης, πότε ήρθε ο Δεκέμβρης… δεν παίρνουμε πια πρέφα.
2. Είμαστε ό,τι θυμόμαστε
Είναι αλήθεια ότι η αντίληψη που έχουμε για τον χρόνο διαφέρει στο πέρασμα αυτού. Αυτό συμβαίνει, διότι για να υπολογίσουμε τον χρόνο που πέρασε, ανατρέχουμε σε ό,τι αναμνήσεις έχουμε από αυτό το διάστημα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη γράφουσα. Δηλαδή εμένα. Για να υπολογίσω τι έγινε το 2015, ανατρέχω στα δρομάκια του εγκεφάλου μου, ψάχνοντας την κατηγορία «Εκείνοι και Εγώ». H κατηγορία αυτή απαρτίζεται από πρώην. Αν δεν υπάρχει έτος με καταχωρημένο πρώην, τότε δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα για εκείνη την περίοδο.
Sad πραγματικά. Πρέπει να αλλάξω λογισμικό.
Οι αναμνήσεις που έχουμε από το χρονικό διάστημα που ερευνούμε, λειτουργούν ως μια ένδειξη για τη διάρκεια του. Όσες περισσότερες αναμνήσεις έχεις για ένα γεγονός, τόσο περισσότερο έχεις την αίσθηση ότι διήρκησε.
3. Εγώ ρουτινιάζω, εσύ ρουτινιάζεις, αυτός ρουτινιάζει κ.ά.
Καθώς γερνάτε –εσείς, γιατί εγώ τα τελευταία 5 χρόνια δεν γερνάω– το μνημονικό σας τείνει να κάνει λάθη και να ανασύρει με μεγαλύτερη δυσκολία πράγματα από την καθημερινότητά σας.
Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι με την πάροδο του χρόνου δυσκολευόμαστε να εντάξουμε νέες προκλήσεις, νέες συνήθειες ή κάτι διαφορετικό μέσα στην ημέρα μας. Ε μην περιμένουμε μετά να μας φανεί ο ερχομός των Χριστουγέννων μία αιωνιότητα…
Αν αλλάξουμε, όμως, κάτι στην καθημερινότητά μας, τότε μπορούμε να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας και κατ’ επέκταση τον χρόνο
4. «Πόσες μέρες είπε πριν τα Χριστούγεννα;»
Τα Χριστούγεννα έρχονται γρηγορότερα, γιατί τα περιμένουμε πώς και πώς. Σοβαρά σκεφτείτε πόση ενέργεια διοχετεύουμε μόνο στην ανυπομονησία που νιώθουμε κατά την αναμονή. Ωσάν πιτσιρίκι όμως η ανυπομονησία αυτή σε κάνει να εστιάζεις στον χρόνο, επομένως νιώθεις πραγματικά και το κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μέχρι να έρθουν οι γιορτές.
Βέβαια έχει βάλει το χεράκι της κι η τεχνολογία. Η εξέλιξη στον τομέα αυτό είχε τρομερή επίδραση στον χρόνο, εφόσον πλέον μπορείς να κάνεις πολύ περισσότερα πράγματα σε σύγκριση με παλιά και μάλιστα πιο γρήγορα.
Άρα όπου γρήγορα, τσουπ, κατά φωνή και τα Χριστούγεννα.
5. Ο πυρετός των προετοιμασιών
Η μαγεία των Χριστουγέννων, καθώς περνάνε τα χρόνια, αντικαθίσταται σταδιακά από το ψήσιμο των μελομακάρονων/κουραμπιέδων, την προετοιμασία του δείπνου, το στόλισμα του σπιτιού, το εορταστικό βάψιμο του νυχιού, της Χριστουγεννιάτικης «κουπ σκουπ» κι άλλων τόσων to do, που μόνο που τα σκέφτομαι νιώθω ότι σβήνω, χάνομαι.
Ο ενήλικας κάθε Χριστούγεννα είναι στο τρέξιμο. Και η αναμονή των γιορτών αυτών –και πολύ περισσότερο όλων αυτών που πρέπει να κάνει– κάνει τα Χριστούγεννα να επιταχύνουν τον ερχομό τους, για να μας βασανίσουν.
6. «Μαμά πέρασαν τα πέντε λεπτά;»
Ένας ακόμα πολύ απλός λόγος που, σαν ήμασταν παιδιά αυτό το γιορτινό δεκαπενθήμερο αργούσε πολύ να φανεί, είναι ότι δεν ξέραμε πού παν τα τέσσερα σε ό,τι αφορά τον χρόνο. Πρακτικά, τα πέντε λεπτά, τα οποία μας ζητούσε η μάνα μας να κάνουμε απόλυτη ησυχία, μας φαίνονταν πέντε ώρες. Συνεπώς ο Δεκέμβρης μας φαινόταν πολύ μακρινός, σε σχέση με τον Δεκέμβρη της ενήλικής ζωής μας.
Μεγαλώνεις, προφανώς και ξέρεις ακριβώς πώς λειτουργεί ο χρόνος σε σύγκριση με τα παιδικά σου χρόνια.
Ή μπορεί και όχι, γιατί επιμένεις να συνεχίζεις να στήνεις την κολλητή στα ραντεβού σας…
7. Είναι ο καπιταλισμός, βρε φίλη
Μήπως έχει παραγίνει το κακό με τις στολισμένες βιτρίνες και τα μελομακάρονα στο σούπερ μάρκετ από αρχές Οκτώβρη; Τα τελευταία χρόνια νιώθω πραγματικά ότι τα Χριστούγεννα έχουν επιμηκύνει τη διάρκειά τους. Μασαμπουκώνω μελομακάρονα δύο μήνες τώρα, μπαίνει ο Δεκέμβρης και δεν θέλω να τα δω ούτε ζωγραφιστά.
Δεν νομίζω ούτε ότι είμαι η μόνη, ούτε ότι είμαι παράλογη.
Και αυτό, επειδή είναι το χειρότερό μου, το άφησα για το τέλος για να έχω όλο τον χρόνο να γκρινιάξω με την ησυχία μου.
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!
Δεν μπορώ να βλέπω χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια και γλυκά, πριν τον Δεκέμβρη! Δεν θέλω ρε παιδί μου, δεν το αντέχω! Εμ που έχει έρθει το Halloween στην Ελλάδα και νομίζω ότι γιορτάζουμε δυο φορές τον χρόνο τις Απόκριες, εμ που ακούω χριστουγεννιάτικο countdown στην τηλεόραση έναν τριμηνάκι πριν… σε λίγο θα ξεκινάμε τις μαγειρίτσες απ’ τον Γενάρη.
