Ήταν ένα απόγευμα Κυριακής, ζάχαρη.
Εγώ, η καλή μου, «Ανυπότακτες Καρδιές» στην TV –μα να είναι τόσο φίλη του trash– και λάδια από πατατάκια στα μπλεγμένα μας δάχτυλα.
Τι μπορεί να πάει άσχημα…
Μήνυμα στο κινητό μου.
Ένα στο messenger του LadiesOnly.
Ένα στο instagram του LadiesOnly.
Ένα στο mail του LadiesOnly.
Γίναμε!
Με βρήκε παντού…
«Ντριιιιιν».
Κουδούνι.
Τρέμω!
«Μα πού με βρήκε αυτή η αναγνώστρια;» λέω.
Η φιλενάδα μου μού απαντά: «Αχιλλέα… είναι το Delivery.»
Ηρεμώ, καθώς κατανοώ πως οι θαυμάστριές μου δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη πού μένω, κι όσο αυτή σηκώνεται, για να πληρώσει το παιδί που σύμφωνα με το κατάστημα είχε φύγει, αρκετή ώρα πριν φτάσει στην πόρτα μας, εγώ ανοίγω το μήνυμα.
«Νομίζω ότι ο σύντροφός μου με απατά. Είμαστε δύο χρόνια μαζί και τελευταία έχει αρχίσει να αλλάζει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με αποφεύγει για να βλέπει τους φίλους του. Σκέφτομαι να τον παρακολουθήσω ή να ψάξω στο κινητό του για να ανακαλύψω την αλήθεια. Τι να κάνω;»
Η καλή μου σερβίρει σε πιάτα το φαγητό κι ευτυχώς δεν βρίσκει αναπτήρα, για να ανάψει το κερί του ρομαντικού δείπνου μας, ούτε ανοιχτήρι για το κρασί, επομένως όσο αυτή ψάχνει, εγώ βρίσκω λίγο χρόνο, για να απαντήσω.
Και λέω στη φίλη αναγνώστρια τα εξής…
Ο Πεσσόα γράφει στο Βιβλίο της Ανησυχίας πως «ακόμη και αν υπήρχε κάτι μέσα μου που να με κάνει να νιώθω περήφανος, θα υπήρχαν και κάποια άλλα που δεν θα με έκαναν να νιώθω καθόλου περήφανος».
Ρωτάς, τι να κάνεις και πραγματικά το πρώτο που έχω να σου προτείνω είναι να σκεφτείς αν είσαι περήφανη για τον τρόπο που σκέφτεσαι και για τον τρόπο με τον οποίο θέλεις να φερθείς –σοβαρά τώρα: σκέφτεσαι να τον παρακολουθήσεις;
Έπειτα, εξετάζοντας λίγο πιο προσεκτικά τα όσα λες προβληματίζομαι.
Η ιστορία σου μπάζει –μπορεί όχι από παντού, αλλά γενικά μπάζει– και το λέω αυτό, καθώς μου μιλάς για τον σύντροφό σου, όμως δεν μου μιλάς καθόλου για σένα.
Λες πως αυτός άλλαξε.
Και ρωτώ εγώ…
Εσύ μέσα στα δύο χρόνια που είστε μαζί έμεινες ίδια και απαράλλαχτη;
Αν μου απαντήσεις «ναι», θα σε ρωτήσω «γιατί;».
Γιατί δεν εξελίχθηκες;
Γιατί δεν προόδευσες;
Γιατί δεν προσπάθησες, έστω, να γίνεις λίγο καλύτερη, να βελτιωθείς, να διαβάσεις ένα βιβλίο για την προσωπική σου ανάπτυξη, ρε παιδί μου;
Αν μου απαντήσεις πως απλά άλλαξες, θα σου πω πως μπορεί αλλάζοντας να προσέγγισες –συμβαίνει συχνά– μια όχι τόσο καλή εκδοχή του εαυτού σου.
Πολλές φορές σε μια σχέση που υπάρχει όντως κάποιο πρόβλημα, κάνουμε ένα τεράστιο λάθος: Κοιτάμε με λεπτομέρεια κάθε πράξη και κίνηση του άλλου, αλλά αμελούμε τη δική μας ύπαρξη σε αυτήν τη σχέση.
Δεν τα έχει με τον εαυτό του ο φίλος σου, έτσι;
Κάπου υπάρχεις και εσύ στο παιχνίδι.
Πώς υπάρχεις, λοιπόν;
Σε κάθε περίπτωση οι πιθανότητες είναι δύο.
Μπορεί πράγματι σε απατά, κι αν όντως το κάνει δεν θα σου πω πως δεν φταίει –καθώς θα ήταν πολύ πιο κυριλέ, αν ήθελε κάποια άλλη να σε χώριζε.
Από την άλλη, μπορεί να μην σε απατά και να «πάσχεις» από κάποιο σύνδρομο του Οθέλλου, κατά το οποίο θεωρούμε ότι το άτομο με το οποίο είμαστε σε σχέση μας απατά, χωρίς να υπάρχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο ή καμία ένδειξη –μπορεί δηλαδή να είσαι απλά παθολογικά ζηλιάρα.
Αν ισχύει το πρώτο ο καλός σου είναι λίγο κακός και πολύ μαλάκας.
Αν ισχύει το δεύτερο, ο καλός σου είναι πολύ καλός που αντέχει τις ζήλιες σου και εσύ πρέπει να αναζητήσεις βοήθεια όχι εδώ, σε μένα, αλλά σε κάποιον ειδικό, σύμβουλο ψυχικής υγείας.
Ό,τι και να ισχύει, στη πιθανότητα της παρακολούθησης θα πω ένα μεγάλο «ΌΧΙ».
Τόσο απλά.
Γιατί, φίλη, όσο και να θέλω να γελάσω, είναι υπερβολικά αστείο και δεν νομίζω να το αντέξω…
Σε φαντάζομαι με περούκα που κράτησες από τα καρναβάλια του 2013, με μαύρα γυαλιά ηλίου και σλιμάκια λευκά να είσαι χωμένη με μια κολλητή της κακιάς ώρας μέσα σε ένα ΙΧ που έχεις παρκάρει στο τετράγωνο που βρίσκεται το σπίτι του.
Κρατάτε εφημερίδες που δεν κυκλοφορούν πια, η κολλητή σου περιμένει διακαώς να δείτε αυτό που εσύ ΔΕΝ θέλεις να συμβαίνει, για να τελειώνει η ηλίθια παρακολούθηση στην οποία συμφώνησε να έρθει και να γίνει αυτό που επιθυμούσε εξαρχής…
Να πάτε για σφηνάκια και να την κερνάς, για να ξεπεράσεις τον πόνο σου.
Για το κινητό τώρα…
Ομολογώ πως, όταν ήμουν μικρός, κρυφοκοίταζα κι εγώ το κινητό της καλής μου, όταν αυτή έστελνε μηνύματα…
Συνεπώς, δεν είμαι ο σωστός άνθρωπος, για να σε δικάσει, αν αποφασίσεις να το κάνεις κι εσύ.
Αν –όσο κρυφοκοιτάς– δεις τίποτα περίεργο, όπως για παράδειγμα κάποια Μαρία που τον αποκαλεί «μωράκι» της και κανονίζουν ραντεβού πέτα το κινητό του από τον 3ο και κάνε μία γκράντε έξοδο.
Αν από την άλλη δεν δεις τίποτα, απλώς ηρέμησε και μάθε να συζητάς, καθώς μόνο συζητώντας μπορούμε να βελτιώνουμε τις σχέσεις μας –και να ξέρεις σηκώνουν πάντα βελτίωση…
Βέβαια, τώρα που τα λέμε, εσένα μπορεί να σου φανεί ύποπτο και το μήνυμα του Τάκη που τον καλεί να δούνε κάποιο ματς.
Τέλος πάντων…
Θα προτείνω κάτι απλό, μα βασικό –που ισχύει όχι μόνο για σένα, αλλά για τον καθένα.
Ηρέμησε και απόλαυσε το να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο.
Αν δεν μπορείς να το(ν) απολαύσεις, απλώς φύγε!
Ίσα που πρόλαβα να κλείσω το μήνυμα και το μωράκι με φώναξε από την κουζίνα.
«Ρε συ Άχι… πού είναι το τιρμπουσόν;»
Τελικά δεν απολαύσαμε το κρασί, γιατί το τιρμπουσόν δεν το βρήκαμε ποτέ.
Αλλά τουλάχιστον, απολαύσαμε το ότι ήμασταν μαζί!
Πολλά φιλία,
Ο Αχιλλέας από την ομάδα του LadiesOnly
