Ένας φίλος που ερωτεύτηκαμε, αλλά ποτέ δε μας είδε και αυτός ερωτικά, κάποιος που θέλουμε πολύ, αλλά είναι με άλλη, μια σχέση που τελείωσε “πριν την ώρα της”… Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες έχουν πολλές μορφές και έστω και μια φορά στη ζωή μας όλες και όλοι θα ζήσουμε μια τέτοια ιστορία.
Όσο κι αν ξέρουμε την αλήθεια, όσο κι αν βάζουμε τη λογική μπροστά και όσα και να μας λένε οι φίλοι μας για το ότι πρέπει να προχωρήσουμε και να ξεχάσουμε, έστω ένα μέρος του μυαλού μας (για να μην πω της καρδιάς μας και ακουστώ μελό), παραμένει κολλημένο εκεί.
“Πώς θα ήταν αν…;” Αυτό αναρωτιόμαστε και αφήνουμε τη φαντασία μας να τρέξει και να πλάσει την ιδανική ρομαντική ιστορία με το άτομο που ερωτευτήκαμε, αλλά δεν είχαμε ποτέ ή το είχαμε και το χάσαμε, πριν προλάβουμε να ζήσουμε και να νιώσουμε όσα θέλαμε.
Όμως τι είναι αυτό που δε μας αφήνει να ξεχάσουμε;
Γιατί κολλάμε σε κάτι που μένει ανεκπλήρωτο, ανολοκλήρωτο, σε κάτι στο οποίο δεν καταφέραμε ποτέ να βάλουμε μια τελεία;
Είναι θέμα εγωισμού
Αυτό που δε μπορούμε να έχουμε είναι και αυτό που (νομίζουμε ότι) θέλουμε περισσότερο από κάθε τι. Γιατί; Γιατί είναι κι αυτό ένα είδος απόρριψης και η απόρριψη, πριν χτυπήσει οτιδήποτε άλλο, χτυπάει τον εγωισμό μας.
“Γιατί αυτή και όχι εγώ;” “Γιατί δε με θέλει όσο τον θέλω;” και άλλες πολλές ερωτήσεις που κάνουμε, όταν βιώνουμε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα μας κάνουν να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι δεν είμαστε αρκετές σε κάτι, ότι εμείς φταίξαμε.
Έτσι αρχίζουμε να αμβισβητούμε πάνω-κάτω τα πάντα για τον εαυτό μας: την κρίση μας, την εμφάνισή μας, το πόσο ενδιαφέρουσες είμαστε και πάει λέγοντας, όπως μπορείς να διαβάσεις και σε σχετικό άρθρο στο Psychology Today.
Και όλα αυτά έχοντας ξεχάσει εντελώς ότι σε αυτή την εξίσωση δεν είμαστε μόνες μας, αλλά υπάρχει κι ένας άλλος άνθρωπος και οι λόγοι για τους οποίους αποφάσισε να μην είναι μαζί μας μπορεί να μην έχουν καμία απολύτως σχέση με εμάς. Μην ξεχνάς, άλλωστε, ότι το τανγκό θέλει δύο…!
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα…
Δε λέω, κορίτσια, ωραίο συναίσθημα η ελπίδα. Είναι όμορφο να συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε κάτι που θέλουμε. Μέχρι, όμως, τη στιγμή που σταματάει να είναι όμορφο και γίνεται εμμονή. Κοινώς, ζεις στον κόσμο σου. Ο άλλος έχει αλλάξει χώρα, έχει παντρευτεί, έχει κάνει 3 παιδιά κι εσύ ακόμη πιστεύεις ότι θα γυρίσει… Το λες και προβληματικό.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η ελπίδα δυστυχώς δε βοηθά. Μας κρατάει φυλακισμένες και, έστω και υποσυνείδητα, δε μας αφήνει να προχωρήσουμε και να δώσουμε ευκαιρίες, γιατί θέλουμε στην περίπτωση που έρθει να μας βρει να είμαστε διαθέσιμες και να πέσουμε στην αγκαλιά του.
Δύο επιλογές έχεις εδώ:
- Αν τον θέλεις, σταμάτα απλά να ελπίζεις και προσπάθησέ το, χωρίς εγωισμούς, χωρίς να περιμένεις από αυτόν την πρώτη κίνηση και έχοντας πλήρη επίγνωση ότι μπορεί να πληγωθείς.
- Αν δεν είσαι διατεθιμένη να το προσπαθήσεις, είτε γιατί δε σε αφήνει ο εγωισμός σου είτε γιατί πρακτικά δε γίνεται (όπως π.χ. στο παράδειγμα που ο τύπος ντύθηκε γαμπρούλης), σταμάτα να κρέμεσαι από ελπίδες και κοίταξε κι εσύ το μέλλον σου.
Το φαινόμενο Zeigarnik
Η Bluma Zeigarnik, μια Ρωσίδα ψυχολόγος, καθόταν ένα μεσημέρι σε ένα εστιατόριο της Βιέννης και παρατήρησε κάτι ενδιαφέρον: οι σερβιτόροι έδειχναν να θυμούνται τις παραγγελίες που δεν είχαν ακόμη πάει στα τραπέζια και να τις ξεχνούν μόλις τις παρέδιδαν στους πελάτες.
Έτσι, μπήκε στο εργαστήρι της και αποφάσισε να ερευνήσει αυτό το φαινόμενο. Ζήτησε από τους συμμετέχοντες να κάνουν 20 μικρά έργα, όπως το να φτιάξουν παζλ. Κατά τη διάρκεια, η ίδια μερικές φορές τους διέκοπτε και τους ζητούσε να περάσουν στο επόμενο έργο χωρίς να έχουν τελειώσει το προηγούμενο. Μετά το τέλος και των 20 έργων, τους ρώτησε ποια μπορούσαν να θυμηθούν καλύτερα.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι συμμετέχοντες θυμούνταν πολύ περισσότερο τα έργα τα οποία τελικά δεν ολοκλήρωσαν από αυτά που κατάφεραν να ολοκληρώσουν.
Σύμφωνα με το φαινόμενο Zeigarnik, λοιπόν, οι άνθρωποι τείνουμε να θυμόμαστε περισσότερο έργα, διαδικασίες, τασκς τα οποία έχουν μείνει στη μέση από άλλα τα οποία έχουμε ολοκληρώσει.
Πώς συνδέεται, όμως, το φαινόμενο αυτό με τους ανεκπλήρωτους έρωτες;
Νομίζω ότι το έχεις καταλάβει ήδη. Όπως το μυαλό μας κολλάει σε ένα τασκ π.χ. στη δουλειά που έχουμε αφήσει στη μέση, έτσι κολλάει και σε ένα απωθημένο, έναν άντρα που δεν κερδίσαμε ποτέ ή μια σχέση που τελείωσε στα μισά της.
Το φαινόμενο Zeigarnik εξηγεί, επίσης, γιατί δε μπορούμε να προχωρήσουμε, ακόμη κι όταν η υπόθεση φαίνεται χαμένη και όλοι μας λένε να την αφήσουμε πίσω. Ο λόγος είναι ότι το αν μια σχέση, ένας έρωτας, μια ιστορία έχει τελειώσει, είναι κάτι που το κρίνουμε μόνο εμείς.
Στο πείραμα που είδαμε παραπάνω, για παράδειγμα, σε μερικές περιπτώσεις που η ψυχολόγος τους διέκοπτε στη μέση, πολλοί συμμετέχοντες συνέχιζαν παρ’ όλα αυτά, μέχρι να θεωρήσουν ότι το έχουν ολοκληρώσει.
Εάν, λοιπόν, θεωρείς ότι δεν έχει μπει τελεία σε κάτι, ότι μπορείς να το φτάσεις ως το τέλος ή ότι ελπίζεις πως με κάποιο τρόπο θα πραγματοποιηθεί, συνεχίζεις να πιστεύεις σε αυτό και να το σκέφτεσαι.
Ακόμη και στην περίπτωση μιας σχέσης, που δε μπορείς να πεις ότι είναι ακριβώς απωθημένο, αφού ήσουν με αυτόν τον άνθρωπο για κάποιο διάστημα, έχει και πάλι εφαρμογή το φαινόμενο Zeigarnik. Γιατί; Γιατί αν δε μπορείς να καταλάβεις τους ακριβείς λόγους που τελείωσε ή/και αν ο τρόπος ή ο χρόνος που τελείωσε δεν ήταν αυτό που ήθελες, θα την θεωρήσεις “ανολοκλήρωτο τασκ”, γιατί δεν ήσουν εσύ αυτή που έβαλε την τελεία.
Αυτοί ήταν τρεις από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους οι ανεκπλήρωτοι έρωτες και οι ανοιχτές υποθέσεις στα ερωτικά δε μας αφήνουν να ξεκολλήσουμε. Σε επόμενο άρθρο θα σου μιλήσω για το τι μπορούμε να κάνουμε, για να προχωρήσουμε και να βάλουμε εμείς την τελεία που θέλουμε.
Μέχρι τότε, μη ξεχνάς όσα σου έμαθε το eBook μας, μιας και όλα αυτά θα είναι ένα κλικ πιο εύκολα αν έχεις μια πολύ καλή σχέση με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ελπίζουμε το άρθρο μας να σε βοήθησε. Αν ναι, θα χαρούμε πολύ να το μοιραστείς με μια φίλη σου και να μας πείτε τη γνώμη σας στα social media του LadiesOnly!