Φίλη γεια σου,
Θα μου πεις…
Ποιος είσαι εσύ και γιατί με αποκαλείς «φίλη».
Λοιπόν, το δέχομαι.
Σου έχω αποκαλύψει μόνο ότι είμαι άντρας, ότι αγαπώ τις γυναίκες, ότι ζω με αυτές και για αυτές και ότι είμαι ένας τύπος με γένια που το παίζει –ή είναι, αυτό θα το κρίνεις εσύ– σοφός.
Ήρθε η ώρα να γνωριστούμε και πάλι.
Αυτήν τη φορά λίγο καλύτερα.
Είμαι ο Αχιλλέας.
Δεν σου είχα πει ποτέ το όνομά μου, γιατί έχω πει πολλά για μένα μέσα από αυτά τα κείμενα και κάπως ένιωθα πως η φανέρωση θα ισοδυναμούσε με έκθεση.
Το σκέφτηκα, όμως, λίγο καλύτερα.
Ήταν, νομίζω, κάποια μέρα που αναρωτιόμουν ποιο είναι το αγαπημένο μου συναίσθημα.
Κατέληξα στην ανακούφιση.
Ανακουφίζομαι που πλέον μπορείς να με φωνάζεις με το όνομά μου.
Και, έπειτα, ρώτησα τον εαυτό μου ποιος είναι ο αγαπημένος μου ήχος.
Αποφάσισα, τότε, πως δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο σε αυτόν τον κόσμο από τον ήχο της μάσκας που βγαίνει από ένα πρόσωπο, πέφτει στο πάτωμα και σπάει.
Είναι ο ήχος της απελευθέρωσης. Της δικής μου απελευθέρωσης.
Ο ήχος της αλήθειας.
Βέβαια, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που σπάνε.
Αλλά αυτά δεν ηχούν το ίδιο όμορφα στα αυτιά μου.
Εντελώς απροσδόκητα έρχεται στον νου μου ο ήχος της καρδιάς που γίνεται θρύψαλα.
Όχι της δικής μου.
Βασικά όχι πια της δικής μου.
Γιατί εγώ έπαθα και έμαθα.
Ή βασικά έμαθα και έπειτα σταμάτησα να παθαίνω.
Εσύ πώς τα πας με τα μαθήματα;
Άσε, ξέρω…
Δεν θα μου απαντήσεις, γιατί ακόμη απορείς τι στο καλό ήρθα να κάνω στην οθόνη σου και τι θέλω από την ζωή σου.
Φίλη, εγώ ήρθα στην οθόνη σου, γιατί απλούστατα θέλω να κάνω την ζωή σου έστω και λίγο καλύτερη από ό,τι είναι ή δηλώνεις ότι είναι σήμερα.
Δεν ξέρω, φυσικά, πόσο καλά θα πάει αυτό…
Πάντως την τελευταία φορά που το είπα, δεν δούλεψε όσο θα ήθελα να δουλέψει.
Προ επταετίας, το κορίτσι που ήρθε στη ζωή μου και με αγάπησε και με πλήγωσε όσο κανένα άλλο μέχρι τότε, μου έκανε ακριβώς την ίδια ερώτηση.
«Τι έχεις έρθει να κάνεις στη ζωή μου;».
Δεν ήξερα τι να της απαντήσω.
Ήξερα πως ίσως η σωστή απάντηση θα ήταν η εξής: «ήρθα να στην κάνω ρημαδιό».
Γνώριζα πως μάλλον δεν θα μέναμε για πολύ ξαπλωμένοι στο ίδιο κρεβάτι.
Υπέθετα πως θα καταλήγαμε –τόσο εγώ όσο κι αυτή– θλιμμένοι και κουλουριασμένοι, ο καθένας στο δικό του κρεβάτι.
Απάντησα, ωστόσο, αυτό που θα ήθελα να συμβεί.
Της είπα πως η επίσκεψή μου είχε έναν και μόνο στοχο: «ήρθα να σου κάνω τη ζωή έστω και λίγο καλύτερη από ό,τι είναι σήμερα».
Το αν τα κατάφερα ή όχι μπορεί να μας το πει κάποια στιγμή η ίδια. Θα την καλέσω σε ένα ραντεβού, να θυμηθούμε τα παλιά και να γράψουμε τη συνέχεια της ιστορίας και κάποιο από τα επόμενα κείμενα.
Σε κάθε περίπτωση, αν υπολογίσεις ότι μείναμε μαζί περίπου 5 χρόνια, δεν πρέπει να περάσαμε και άσχημα.
Σίγουρα κάναμε λάθη.
Αλλά ακόμη κι όταν αυτά είναι περισσότερα από τα σωστά, έχω αποφασίσει να μην κρίνω τα άτομα που παρευρέθηκαν στην επίσκεψη, πριν τεστάρω την πρόθεση.
Ελέγχω το τι θέλαμε να κάνουμε, άσχετα από το τι τελικά κάναμε.
Αν ξέραμε, θα κάναμε το σωστό.
Αυτό θέλαμε άλλωστε…
Ορισμένες φορές την θυμάμαι και σκέφτομαι τα πάρτι στα οποία πήγαμε παρέα.
Δεν ήταν πολλά. Ήταν, όμως, όλα όμορφα.
Αναλογίζομαι τους χορούς που χορέψαμε.
Αυτοί ήταν αρκετοί.
Δεν χορέψαμε, όμως, ποτέ μας τανγκό…
Γιατί, φιλενάδα, «Το Τανγκό Θέλει Δύο».
Εμείς, όμως, δεν συγχρονιστήκαμε ποτέ.
Σου αξίζει ένας καλύτερος χορός από αυτόν που δεν χόρεψα ποτέ μου.
Σου αξίζει μια ζωή με πολλά πάρτι, στα οποία θα συνοδεύει ένας εκπληκτικός σύντροφος.
Λοιπόν, μπορείς να αποκτήσεις όλα όσα σου αξίζουν, κάνοντας ένα κλικ εδώ.
Στο μεταξύ, θα σε περιμένω κι εγώ στα δικά μου λημέρια. Έλα μια βόλτα στα DMs μας και δώσε μου έμπνευση με τις δικές σου ιστορίες. Πες μου ένα «χάρηκα για τη γνωριμία» και μοιράσου μαζί μου τον προβληματισμό σου.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Πολλά φιλιά,
Ο Αχιλλέας από την ομάδα του LadiesOnly
