Ήρθε η ώρα να συζητήσουμε για την συντροφικότητα, αυτή την έννοια που πολλοί από εμάς είτε παρεξηγούμε, είτε δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς. Πιο συγκεκριμένα, σε αυτό το άρθρο θα δούμε τις διαφορές μεταξύ των δύο φύλων στο πως αντιλαμβάνονται την συντροφικότητα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αναπτύξουμε μια πιο ολοκληρωμένη κατανόηση του τι σημαίνει και πόσο σημαντική είναι τελικά η συντροφικότητα για τις σχέσεις μας.
Τι λένε οι έρευνες για την συντροφικότητα:
Μία από τις πολλές έρευνες που έχουν γίνει και εξερευνούν τις διαφορές της συντροφικότητας στο μυαλό των ανδρών και των γυναικών, μας λέει ότι όποια και αν ήταν η σχέση (από απόσταση, αρραβωνιασμένοι, ελεύθερη σχέση, κ.τ.λ.) των ατόμων που πήραν μέρος στην έρευνα, αυτό που έδειξαν τα αποτελέσματα τελικά, ήταν διαφορετικό από αυτό που περίμεναν. Δηλαδή: Η υπόθεση ήταν ότι οι άντρες που εκφραζόντουσαν πολύ λεκτικά, θα είχαν μεγαλύτερα επίπεδα ικανοποίησης από τους άντρες που δεν το έκαναν. Τα αποτελέσματα όμως έδειξαν ότι τελικά οι άντρες που εκφραζόντουσαν πολύ λεκτικά, δεν ήταν τόσο ικανοποιημένοι από την σχέση τους.
Κάτι ακόμα που έδειξε η έρευνα είναι πως οι άντρες γενικότερα, έχουν μια πιο θετική προοπτική για την δική τους συντροφικότητα μέσα στη σχέση, ενώ οι γυναίκες έχουν μια πιο αρνητική προοπτική για την δική τους συντροφικότητα μέσα στη σχέση.
Τέλος, η έρευνα έδειξε ακόμα πως η αισθηματική έκφραση για τους άντρες ήταν υψηλότερη και στις λεκτικές αλλά και στις μη λεκτικές εκφράσεις, από ότι ήταν για τις γυναίκες.
Συναίσθημα και ‘συναισθηματική δουλειά’:
Μία διαφορετική μελέτη που έγινε, εξέτασε την διαφορά μεταξύ του συναισθήματος και της ‘συναισθηματικής δουλειάς’ ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, αναφέροντας μάλιστα στον τίτλο της ότι αυτή είναι μια παραμελημένη πλευρά της κοινωνιολογίας που δεν εξετάζεται συχνά. Σε αυτή την μελέτη, οι συγγραφείς συζητούν τον ρόλο των ιδεολογιών γύρω από την αγάπη και την συντροφικότητα στα ετερόφυλα ζευγάρια, και εξετάζουν την εφαρμοσιμότητα των θεωριών των φυλετικών διαχωρισμών της ‘συναισθηματικής δουλειάς’, στο πεδίο των διαπροσωπικών σχέσεων.
Οι συγγραφείς αναφέρουν πως μετά από έρευνες, κατέληξαν στο ότι παρά την δυσαρέσκεια που προκαλούν οι φυλετικές διαφορές (όπως το πως χωρίζονται οι δουλειές στο σπίτι ή τα οικονομικά), οι γυναίκες ήταν κυρίως δυσαρεστημένες από αυτό που καταλάβαιναν ότι ο άντρας δεν έχει ικανότητα να ‘δώσει’ – δηλαδή την συντροφικότητα – που οι ίδιες θεωρούν ότι είναι απαραίτητο για να διατηρηθεί μια ετερόφυλη σχέση.
Στη συνέχεια εξετάζουν τις κοινωνικά ελεγχόμενες φυλετικές διαφορές μεταξύ αντρών και γυναικών, και αναρωτιούνται εάν, πρώτον, οι γυναίκες και οι άντρες έχουν την ίδια ‘ευαισθησία’ στο να κατανοούν την συντροφικότητα, και δεύτερον, εάν χειρίζονται με τον ίδιο τρόπο τα συναισθήματα που προκαλεί η συντροφικότητα στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Η ‘χρυσή τομή’ στην συντροφικότητα:
Η μία έρευνα λοιπόν μας λέει ότι οι άντρες που συζητάνε πολύ και έτσι εκφράζουν την συντροφικότητά τους, δεν είναι ικανοποιημένοι από την σχέση τους. Η δεύτερη μελέτη, μας λέει ότι οι γυναίκες πιστεύουν πως χωρίς την συντροφικότητα δεν μπορεί να διατηρηθεί μια σχέση, και αναρωτιέται εάν η τάση των ανδρών να μην μοιράζονται, προέρχεται και από την κοινωνία εκτός των άλλων.
Και τι κάνουμε τώρα λοιπόν που καταλάβαμε ότι όντως έχουμε διαφορές; Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε πάντα αγαπημένες μου. Θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πρώτα από που προέρχεται, και δεύτερον πώς μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με αυτό.
- Για τις γυναίκες, το να μιλάνε κοιτάζοντας τον άλλον και το να είναι κοντά του, προέρχεται από την αρχή της εξέλιξής μας: έπρεπε να κρατάμε τα παιδιά κοντά μας και να τους λέμε καθησυχαστικά λόγια, τραγούδια, κ.τ.λ. Έτσι και τώρα, θέλουμε κάποιον κοντά μας, για να μπορέσουμε να του πούμε τις ανησυχίες, τα όνειρά μας, και να μιλήσουμε για την ζωή μας γενικότερα.
- Για τους άντρες, η συντροφικότητα ήταν κάτι διαφορετικό στην αρχή της εξέλιξής τους, και μοιάζει με αυτό που λέμε ‘συναδελφικότητα’. Καθόταν σιωπηλά ο ένας δίπλα στον άλλον και περίμεναν το θήραμα να εμφανιστεί για να το κυνηγήσουν.
Ένας τρόπος λοιπόν που μπορούμε εμείς σαν γυναίκες να αρχίσουμε να δημιουργούμε την συντροφικότητα που θέλουμε με τον καλό μας, είναι να κάνουμε ακριβώς αυτό που έκαναν και οι προϊστορικοί φίλοι τους: να κάνουμε πράγματα μαζί, στην ίδια ομάδα, κοντά ο ένας με τον άλλον. Έτσι και εκείνοι θα μάθουν να μην απειλούνται όταν τους κρατάμε κοντά μας και τους λέμε τους προβληματισμούς μας ή τις ιστορίες μας.
‘Και γιατί πρέπει εγώ να αλλάξω και όχι εκείνος;’, θα μου πεις. Υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτό, και μας τον δίνει ο David D. Burns. Μας λέει πως όσο και να μας φαίνεται εξωφρενικό, όσο και λάθος να πιστεύουμε ότι είναι ο σύντροφός μας σε αυτό που κάνει, πρέπει να καταλάβουμε ότι ο μόνος άνθρωπος που μπορούμε να φτιάξουμε, είναι ο εαυτός μας. Σε μια υγιή σχέση, όταν αλλάζουμε τον εαυτό μας, ως δια μαγείας, αλλάζει και ο σύντροφός μας. Αντί λοιπόν να αρχίσουμε να του λέμε να κάτσει πιο κοντά μας, να μας ακούσει, και να τον πιέσουμε να έρθει στο δικό μας γήπεδο, μπορούμε να πάμε για λίγο στο δικό του, μέχρι να καταλάβει και εκείνος και εμείς ότι δεν είμαστε αντίπαλες ομάδες, και να κάτσουμε στο γρασίδι να κάνουμε πικ-νικ.
Αυτά για σήμερα αγαπημένες μου. Εάν πιστεύεις ότι αυτό το άρθρο θα ενδιέφερε κάποια φίλη σου, τότε μην ξεχάσεις να κάνεις ένα share μαζί της, και όπως πάντα, θα το εκτιμούσαμε αν έκανες ένα like και follow στις σελίδες μας στα social media, καθώς και ένα subscribe στο κανάλι μας στο YouTube. Τα λέμε την επόμενη φορά!
