Γεια σου φίλη,
Ελπίζω να είσαι καλά και να είσαι σε θέση να αποδεχτείς πως η σύντομη απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι ένα μεγάλο «όχι».
Η λιγότερο σύντομη απάντηση είναι «προφανώς και όχι».
Το λέω εξ αρχής, για να μην σε έχω στο περίμενε.
Δεν θέλω να σου τρώω τον χρόνο.
Ωστόσο, για εσένα που θέλεις να μάθεις πιο πολλά και να ανταλλάξεις λίγο ακόμη απ’ τον χρόνο σου με μπόλικη γνώση, το ερώτημα απαντάται εκτενώς στη συνέχεια.
Η αλήθεια είναι πως ο μέσος άντρας δίνει έναν αγώνα, για να αποδείξει πως δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν είναι ελέφαντας. Ούτε γουρούνι. Ούτε κανένα άλλο ζώο.
Είναι άνθρωπος.
Και οι άνθρωποι δεν βρίσκονται σε μια αέναη μάχη των φύλων.
Δεν είναι δεδομένο το ότι, επειδή οι γυναίκες έχουν ενσυναίσθηση, οι άνδρες δεν έχουν.
Γιατί η ενσυναίσθηση δεν υπάγεται σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Υπάρχει μπόλικη εκεί έξω για όλους.
Πιθανότατα, όχι για τον μαλάκα τον πρώην σου, που δέχομαι ότι αυτός ήταν μαλάκας και όχι τόσο άνθρωπος και γουρούνι και ελέφαντας και τον κατηγορώ, όσο κατηγορώ εσένα που δεν είχες διαβάσει «Το Τανγκό Θέλει Δύο» νωρίτερα, για να τον αντιμετωπίσεις αποτελεσματικότερα.
Κάποιοι άλλοι άντρες, όμως, αξίζουν.
Και αυτοί οι άντρες δεν περνάνε καθόλου εύκολα.
Και εσύ που είσαι γυναικάρα και υπεράνω θα πρέπει να αναγνωρίσεις την αντρική δυστυχία, γιατί η αποδοχή της δικής τους δυστυχίας δεν θα οδηγήσει μονομιάς σε μια δική σου ή ακόμη χειρότερα μια γενικευμένη γυναικεία δυστυχία.
Θέλω, δηλαδή, να πω ότι το να αποδεχτείς πως το άλλο φύλο δυστυχεί, δεν θα σε κάνει να ρουφήξεις για πάρτη σου όλη τη δική του δυστυχία. Δεν θα γίνεις, ρε παιδάκι μου, κι εσύ δυστυχισμένη.
Καθώς, δυστυχώς ή ευτυχώς φιλενάδα, ούτε η δυστυχία υπάγεται σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος.
Αν ήταν έτσι, θα ήταν δυστυχισμένοι μόνο οι πολύ δυστυχισμένοι, κι όχι εγώ κι εσύ.
Το ότι η μέση γυναίκα, λοιπόν, δεν μπορεί να κατανοήσει όλα τα παραπάνω είναι που την βάζει σε μια εντελώς άχαρη θέση.
Κι έτσι καταλήγει να υποφέρει και να πιστεύει ότι οι καλοί άντρες και καλοί σύντροφοι δεν υπάρχουν, κι αν υπάρχουν είναι κάπου καλά κρυμμένοι και ποτέ δεν θα τους βρει, για να τρέξει στο σημείο που φυλάει και να πει «φτου-φτου ένας υπέροχος άντρας».
Μέχρι τότε θα φυλάω εγώ. Και 5, 10, 15, 20, 25, φτου και θα βγω και θα σου πω πως αυτό είναι ένα κοινό πρόβλημα.
Γιατί, όταν το ένα φύλο χάνει, χάνουν όλα.
Λέγεται male blame, είναι μια κάπως άδικη γενίκευση, δεν λειτούργησε ποτέ και δεν θα λειτουργήσει ούτε για σένα και την κολλητή σου που τσουγκράτε τα σφηνάκια σας και εύχεστε να μην ξανασηκωθεί στου μαλάκες –που σύμφωνα με εσάς, όλοι μαλάκες είναι.
Ποιος φυλάει τώρα;
Μάλλον ένας άντρας. Κάποιος που θα κληθεί να πληρώσει τις αμαρτίες των πλεονεκτημάτων που απολαμβάνουν οι πατεράδες και οι παππούδες του και κάθε άλλη γενιά που τροφοδότησε την f*cking πατριαρχία.
