Γεια σου κολλητή,
Άσε με να μαντέψω δυο-τρία πράγματα για σενα, τα οποία δεν μου έχεις πει ποτέ.
Λογικά με συμπαθείς.
Συμπαθείς την κοπέλα ή το παλικάρι που σου φτιάχνει σχεδόν καθημερινά τον πρωινό σου καφέ.
Συμπαθείς την κυρία που πετυχαίνεις κάθε Τρίτη και Πέμπτη, καθώς πηγαίνεις στη δουλειά και σου σκάει ένα χαμόγελο αντί καλημέρας, τα τελευταία 3 χρόνια.
Τι κοινό έχω εγώ με τους δύο παραπάνω;
Μας αρέσουν τα μελομακάρονα. Ένα κοινό.
Κι άλλο ένα: τα λέμε τακτικά με σένα.
Για αυτό και μας πας και μας αγαπάς…
Δεν είμαι μάντης, μάτια μου.
Απλά ξέρω πως μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται, ενώ μάτια που βλέπονται ίσως και να αγαπιούνται.
Και αυτό δεν ισχύει μόνο σε ό,τι αφορά υπάρξεις που κουβαλούν ένα ζευγάρι μάτια…
Ισχύει παντού.
Έχεις συνηθίσει να πίνεις τον καφέ σου σκέτο και θα ξενερώσεις τη ζωούλα σου, αν σήμερα σου ρίξουν από λάθος μια γενναία κουταλιά ζάχαρης.
Έχεις λατρέψει αυτά τα μαύρα, λουστρινένια μποτάκια και δεν θα νιώσεις ποτέ άλλοτε τόσο άνετα, όσα νέα ζευγάρια κι αν αγοράσεις.
Έχεις μάθει να κάνεις την τάδε διαδρομή με κλειστά μάτια και θα πεθάνεις από το άγχος σου, αν χρειαστεί να οδηγήσεις μέχρι το σούπερ, κοιτώντας καθόλη τη διάρκεια της μετακίνησής σου το GPS, απλά και μόνο γιατί είπες να κάνεις μια αλλαγή.
Θέλεις να κάνεις αυτό που έχεις μάθει να κάνεις.
Θέλεις να ζεις την ίδια μέρα.
Και θέλεις να την ζεις με τους ίδιους ανθρώπους.
Έτσι δεν είναι;
Κι αν είναι όντως έτσι τι στο καλό θα κάνεις, όταν θα συμβεί το παρακάτω σκηνικό…
Ένα πρωί, θα ξυπνήσεις, θα πάρεις το κουφάρι σου και θα φτάσεις στο καφέ της γειτονιάς.
Θα κοιτάξεις πίσω από το πάσο και η κοπελίτσα με το καρέ, ξανθό μαλλί θα λείπει…
«Πού είναι η Ελενίτσα;» θα ρωτήσεις.
Και αυτοί θα σου απαντήσουν πως σταμάτησε.
Τότε θα ξεκινήσεις να αναρωτιέσαι αν πρέπει να βάλεις τα κλάματα ή να τρέξεις από πίσω της, για να την βρεις.
Θα αναρωτηθείς, επίσης, γιατί αντιδράς τόσο έντονα.
Δεν τρελάθηκες, καλή μου.
Ούτε ήσουν τίποτα ερωτευμένη μαζί της.
Απλά το φαινόμενο της έκθεσης (γνωστό και ως Mere Exposure Effect) έκανε καλή δουλίτσα πάνω σου.
Εξοικειώθηκες και συνήθισες να πίνεις αυτόν τον καφέ, από αυτά τα χέρια, στο συγκεκριμένο μαγαζί και την συγκεκριμένη ώρα.
Και στην ανθρώπινη φύση, φίλη, η εξοικείωση μεταφράζεται σε άνεση και η άνεση σε θέληση για επανάληψη.
Νιώθω εξοικειωμένος εδώ που σου γράφω, άρα νιώθω άνετα.
Και επειδή νιώθω άνετα, σίγουρα θα ξανάρθω.
Μέχρι τότε, όμως, ας σε αποχαιρετήσω με ένα μάθημα που πήρα, όταν διάβασα περισσότερα για αυτό το φαινόμενο, το οποίο αφορά τις σχέσεις.
Τις σχέσεις που ίσως είχες και εκείνες που πρόκειται να συνάψεις στο μέλλον.
Ναι…
Δεν θα ακυρώσω εγώ ολόκληρα χρόνια εμπειρικής παρατήρησης που λένε πως καλό θα είναι να του λείψεις μερικές φορές λιγάκι.
Ας του λείψεις.
Αλλά, για να του λείψεις θα πρέπει πρώτα να τον έχεις κατακτήσει.
Για να τον κατακτήσεις, όμως, θα πρέπει πρώτα να του δώσεις την άδεια να σε γνωρίσει.
Από κοντά.
Να σε δει.
Να σε συνηθίσει.
Να εξοικειωθεί με την πανέμορφή σου ύπαρξη.
Κι εν τέλει να σε ερωτευτεί.
Αν είναι να βλέπεστε μια φορά στο τόσο –με κάθε επιφύλαξη– μαντεύω πως δεν θα προχωρήσει, δεν θα λειτουργήσει, δεν θα οδηγήσει κάπου.
Γιατί, το μεγαλύτερο ψέμα που γράφτηκε ποτέ είναι το παρακάτω που περιλαμβάνεται σε κάποιο τραγούδι της Μαρινέλλας.
Εγώ θα πάρω καπετάνιο
Θα παντρευτώ ταξιδευτή
Πριν τον χορτάσω να τον χάνω
Να φεύγει πριν με βαρεθεί…
Γιατί, όπως ίσως θα ξέρεις από πείρα, αγάπη μου, όταν γουστάρεις, δεν τον βαριέσαι τον άλλον.
Οι μεγαλύτερες αλήθειες, από την άλλη, έχουν γραφτεί εδώ.
Κάνε κλικ, για να τις μάθεις.
Τα ξαναλέμε σύντομα…
Ο Αχιλλέας από την ομάδα του LadiesOnly
